Różnice między barokiem a renesansem

Sprawdź różnice między barokiem a renesansem >>

Zazwyczaj epoki następujące po sobie różnią się znacznie, natomiast epoki oddzielone pewnym okresem czasowym miały wiele cech wspólnych. Tak samo było z barokiem i renesansem.
Barok i renesans to dwie bardzo ciekawe epoki. Różnią się między sobą diametralnie. Warto znać podstawowe ich cechy i odróżniać je od siebie. To dwie epoki przedstawiające dwie różne wizje świata.

Barok

Nazwa epoki pochodzi o portugalskiego wyrazu barroco, oznaczającego perłę o nieregularnym kształcie. Po włosku barroco to dziwność, nietypowość.
Barok był dominującym kierunkiem w kulturze europejskiej, od końca XVI do XVIII wieku.
W Polsce początki boroku datuje się na lata 70-80 XVI wieku, a koniec na lata 40. XVIII wieku.

Sztuka baroku

Barok nie opierał się ściśle na klasycznych regułach, lecz nawiązywał do nich, aby uzyskać pożądany efekt.
W sztuce baroku istotna była kreatywność oraz łączenie różnych dziedzin sztuki i wiedza o zasadach stosowania perspektywy. (trompe l’oeil).
Baltasar Gracián był prekursorem konceptyzmu. Konceptyzm to nurt literacki w barokowej literaturze hiszpańskiej i włoskiej charakteryzujący się stosowaniem niezwykłych skojarzeń i zaskakujących puent.

Architektura baroku

Charakterystyczny dla baroku jest wariabilizm – tendencja, aby każda budowla była oryginalna. Stawiano na indywidualny styl architektoniczny, typ zdobień i rozwiązań technicznych.
Budowle cechował również bogactwo i przepych. Były bardzo ozdobne. Cechowała je dbałość o detale. Budowle są dynamiczne, sprawiają wrażenie, jakby były cały czas w ruchu.

Literatura baroku

W literaturze zapanowała moda na manieryzm i gongoryzm. Manieryzm to kierunek stosujący manierę literacką albo artystyczną w sposób sprzeczny z dobrym smakiem, przesadny lub bezkrytycznie coś naśladujący.
Gongoryzm to hiszpańska wersja manieryzmu. To kierunek literacki powszechny w barokowej literaturze hiszpańskiej w XVII wieku, który cechował się wyszukaną formą, bogactwem stylu, wyjątkową składnią, znacznym wpływem metaforyki i symboliki oraz kultyzmem.

Renesans

Nazwa renesansu wywodzi się od francuskiego wyrazu renaissance, które oznacza odrodzenie, użyte po raz pierwszy przez Georgio Vassari.
Początki renesansu to XIV wiek we Włoszech, w Europie Północnej przypadają na XV-XVI wiek. Zakończenie epoki to przełom XVI oraz XVII wieku. Przyjmuje się, że w Polsce renesans trwał w latach 1450 – 1630.

Sztuka renesansu

W sztuce dominowały postacie biblijne i mitologiczne. Popularne było malarstwo portretowe. Na nowo zainteresowano się sztuką antyczną. Dominował nurt humanizmu, stawiający człowieka na pierwszym miejscu. Zaczęto posługiwać się zasadami perspektywy linearnej.

Architektura renesansu

Przede wszystkim, poszukiwano wzorców w sztuce antycznej i to do niej nawiązywano. Wzrosło zapotrzebowanie na budownictwo świeckie. Również w architekturze człowiek był w centrum zainteresowania i budowle miały głównie mieć funkcję praktyczną i być potrzebne człowiekowi.
Budynki są wyraźnie związane z ziemią, mocno na niej oparte. Są przede wszystkim harmonijne i proste. Odchodzi się od zdobień. Popularne stają się półkoliste sklepienia.

Literatura renesansu

Głównym nurtem w literaturze był humanizm. Najwybitniejsi twórcy tej epoki to: Dante Alighieri, Giovanni Boccaccio, Francesco Petrarka, Michel Montaigne, Francoisa Rabelaisa, Erazm z Rotterdamu, Thomas More, Williama Shakespeare oraz Miguel Cervantes.